Meçhul bir Osmanlı Subayı’nın 1914 ve 1915 yıllarında kaleme aldığı bu günlükte, kendisinin İstanbul ve İzmir’deki yaşantısını, Harbin ilanıyla beraberbirliğini cepheye götürüşünü ve Çanakkale Savaşı’nda yaşadıklarını abartısız ve yalın bir dille aktarıyor. Günlükten bir kesit: 22 Teşrîn-iSânî(Pazar)Muharrem 19 Vakt-iZuhr, 7, 24Rȗz-ıKasım 292, 31Tulȗʻ-ıŞems Kerevizdereİlk Muhârebe Sabahleyin düşman ikinci tabura, sol cenaha birçok torpil attı.Siperleri harap etti. Üçüncü bölük çok ezilmiş; Hikmet hafifçe yaralanmış idi.Sargı mahalline koştum, Hikmet’i aldım.Bir parça oturup gitti.Ateş de hafiflemişti. Akşam üstü beşte sol cenahtan gittikçe şiddetli ateş başladı.Torpiller, bombalar pek çok atılıyordu. Sol taraf, dumandan görünmez oldu.Telefon koptu.Haber alınamıyordu.Nihayet bir rapor geldi: Şiddetli muhârebe devâm ediyor… Ortalık kararırken yavaş yavaş ateş kesildi. El-hamdülillâh, birşeyyok… Düşmanın hücûmu def ve imhâ edilmiş.Gece Abdurrahman Bey, ayağından yaralı geldi. Odam da oturdu. Mülâzim-ievvel Süleyman da yaralıimiş. Heman sargı mahalline koştu. Hakkı’nın şehâdetini söyledi. Teselli ettim. Çıkarken Mitralyoz Mülâzimi Ferid’in naâşını gördüm. Şehid olmuş.Yukarı odayaçıktım.KonuşurkenHikmetgeldi.Çoksevindim.Başından yaralanarak kurtulmuş.Bir saat kadar oturup üçü de gittiler. Allah âfiyet versin. Bu gece otuz kadar şehid, 120 mecruh var.
