Favorilere Eklendi
Favorilerime Git“…her zaman insanın kendisini hapsettiği bir oda olduğunu düşünmüşümdür... Benim ki öyle bir oda olmalıydı ki, hapsolduğumda özgürleşebilmeliydim. Siz kendinizinkine karar verin… Ben, benimkini bulamadım.”
Öyküleriyle ulusal ve uluslararası yarışmalarda ödüller alan genç ve yetenekli bir yazardan, Elif Ezgi Uzmansel’den sarsıcı bir ilk kitap. Hayatını gündelikçilik ve hastabakıcılık yaparak devam ettirmeyi seçen felsefe mezunu genç bir entelektüelin sıra dışı yaşamı. “Kabulleniyor musun, direniyor musun?” sorusu etrafında şekillenen, elinizden bir an olsun bırakamayacağınız, sürprizlerle dolu sürükleyici bir hikâye.
<< Baş kadın kahraman, Filiz dile gelse:
“Bir gün harfler, o odanın ismini fısıldamak için bir araya geldiler, söz olacaklardı. Sonra sırt sırta vereceklerdi, cümle olmak için.”
Saplandığımız ayrıntılar: Her biri, bizi dört duvar gibi kucaklar, bir oda gibi…
Sonra O oluruz.
O ayrıntıyla bir oluruz.
Kendimizi onunla anlatırız.
Ben kendiminkini arıyordum: –Kendi odamı/kendi ayrıntımı!
“Ne zamana kadar?” diye sordu. Ne zamana kadar arayacaktım, merak ediyordu. Kılcalların arasındaki şah damarı bulmak gerekiyordu, küçük ve kişiliksiz kalabalıktaki biricik ve asil olanı… Ne yanıt vereceğimi bilemedim. Aramakla o kadar meşguldüm ki…
“Hapsolduğumda özgürleşebildiğim bir oda olmalı” dedim. İsimlendiremedim…
Anlatıcımın kalemi kıpırdadı. Harfler yan yana geldi, kelimeler doğurdu. Kelimeler, bana odamın ismini söyledi…>>
