13
Bugün dünyamızda yaşayan milyonlarca organizmanın bir
zamanlar kimyasal karışım içinde dolanıp duran basit karbon
bileşikleri gibi çok basit formlarda ortak ataları vardı. Bu ilk ilkel
bileşikler kendi kendine çoğalma yeteneğine sahiptiler; yaşamın
temelini işte bunlar oluşturdular.
Birbirini izleyen çok uzun dönemler sonunda bu bileşikler
çoğalarak önce protein yapıcı bileşiklere, ardından da en basit
hücreli canlılara dönüştüler. Sonraki adım, farklı türdeki basit
hücrelerin ekip çalışmasıyla, karmaşık gruplaşmalar yaratmak
üzere birleşmeleri oldu. Ancak oldukça uzun bir zamana yayılan
bu süreç içinde ortama en iyi uyum sağlayabilen hücreler
varlıklarını sürdürebildi. Uyum göstermekte en mükemmel
düzeye ulaşamayan hücreler yok olup gitti, böylece doğal
ayıklanma süreci başlamış oldu.
Yaşam formları giderek karmaşıklaştı. Basit sindirim kanalları,
kas lifleri ve sinir sistemleri gelişti. Cinsel üremeye geçildiği
atılım anı geldiğinde, artık türlerin çoğalması basit bir
klonlanma olmaktan çıkıp, farklı bireylerin özelliklerinin
karışımını yaratır oldu. Böylece çeşitlilik potansiyelinde köklü
bir artış ortaya çıktı. Onunla birlikte yeni türlerin ortaya çıkma
potansiyeli de arttı.
Gittikçe daha çok sayıda yeni tür evrimleşti. Bu türler yeni
yaşam alanlarını ve buldukları boşlukları işgal ederek, seçtikleri
yerlere kendilerini adapte etme sürecine girdi. Doğal ayıklanma,
ortam değişikliklerine ayak uyduramayan ya da rekabet yeteneği
gösteremeyen çok sayıda türün yok olmasını getirdi. Hayatta
kalmayı başaranlar her yeni nesilde biraz daha yetkinleşerek
gelişmeye devam ettiler. Böylece gezegenimizin bugünkü soluk
kesici yaşam zenginliğine ulaşmış olduk.
Tahminler 4 milyondan 100 milyona kadar yayılmakla birlikte,
günümüzdeki canlı türlerinin sayısını kesin olarak bilinmiyor.
Ancak bütün türlerin tartışılmaz bir ortak özelliği var:
Hayatta kalma ve üreme dürtüsü. İşte
Hayat
bu sonsuz
mücadeleden ibarettir.
Martha Holmes ve Michael Gunton
